Yağmur buruk bir şekilde gülümseyip adamın yüzünde gezdirdi bakışlarını. Adamın mavi gözleri ile buluşunca duruldu gözleri. Sakin bir denizi seyrediyordu sanki. Gözleri de sözleri gibi rahatlatıcıydı, huzur ve güven veriyordu. Onu bu kadar düşünmesi Yağmur'un hoşuna gitmişti. "Hiç sanmıyorum. Bu kaldırması kolay olmayan bir durum." "Doğru haklısınız. Ölü bildikleri kızlarının kaçırılıp yıllarca başka biri tarafından büyütülmüş olması çok ağır bir haber. Ama onun ölmemiş olması büyük bir teselli." Onun aksine olaylara olumlu yönden bakmasına imrendi Yağmur. Eskiden çok pozitif ve etrafına neşe saçan biriydi. Ne olursa olsun mutlu olacak bir şey bulurdu. Ama hayatının en zor gecesini yaşadığı o günden sonra hayata karşı duyduğu tüm güzel duyguları ve enerjisini kaybetmişti. Umutsuz, karamsar ve ruhsuz bir insana dönmüştü. Tekrar eski haline dönebilmek için nelerini vermezdi. "Bilmiyorum... Bunu şuan yapabileceğimi sanmıyorum. Başka bir zaman..." "Emin olun, ertelemek sadece işinizi zorlaştıracaktır." . . . . *** Ömrümü karanlık bir kuyuda geçirmişim. O kuyuda çiçek açmayı beklemişim.***