Müzik Odası

"Hissedemediğin hiçbir şeyi anlayamazsın..." Ben de anlayamam intihar eden bir insanın acısı nasıl saklanır ya da nasıl azaltılır. "Haklısın" dedi kısık sesiyle sadece gülümsedim sanırım yavaş yavaş toparlanıyordu. "Ben az önce onu dışımdan mı söyledim?" gözlerindeki yaşları silerken "Evet." dedi ve ekledi "Teşekkür ederim. Buna cidden ihtiyacım vardı." Cebimdeki pakette bulunan peçetelerden bir tane uzattım "Rica ederim."
Böyle bir durum içerisinde kalmak bile çok zordu. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum ama belli etmemeliydim. Sakin olmalı ve önceliği gerçek yaralıya vermeliydim. Kafasını omzumdan kaldırdı ve benim kafamı kendi omzuna yasladı. "Alışırsın." dedi nazikçe. Anlamış mıydı? Sanırım acıyı çekince üzüntüyü anlıyorsun. Devam etti "Üzülmene gerek yok bunlar hayatın gerçekleri kemancı. Ayrıca şu zamana kadar hayatta kaldıysam devam edebilirim sanırım. Belki de edemem kim bilir?". Bir an düşüncelerimi okuyor sansam da bunun gerçek olması imkânsız olduğundan bu durumu eledim. Sadece acıları yaşayarak hepsini anlayamazdı. "Ayrıca kahin falan da değilim bunu bil sadece önceden böyle çok insan gördüm ama şimdi hepsi beni deli olarak görüyor." dedi ve sanırım söyleyeceği her şeyi bitirdi...