HAYATINI ÇAL

Okuduğum şeye inanamadım. Bu bir şaka olmalıydı. Değil mi? Gerçek olamazdı. Şu an bunu yaşıyor olamazdım. Korkuyla Dağhan'a baktım. Bizzat onda da aynı korkuyu gördüm. En büyük korkumla yüzleştim. Gerçekti. Öğrenmişti. Yolun sonu gelmişti. Şimdi ne yapacaktım? Buradan nasıl kurtulacaktım? Cevap bulamadım. Nefes almakta zorlandım. Sanki bir el boğazıma yapışmış gibi hissettim. Bir de bu yetmiyormuş gibi istemsizce titredim. Bu sırada kapının açılış sesini duydum. Bir el omzuma uzandı.

"Seninki geliyor tatlım." dedi. Seslerin ardı arkası kesilmedi.

"Ama bu ne hâl? Sanki ters tarafından kalkmış gibi..."

"Ne oldu? Neden bu kadar sinirli?"

"Buraya doğru geliyor."

Ona bakmaya cesaret edemedim. Göreceğim tepkiden çekindim. Gözlerimi yere diktim. Ayak sesleri git gide yaklaşırken önümde durduğunu hissettim. İşte gelmişti. Sonum gelmişti.

"Şirin..."

Bu ismi ilk kez ondan bu kadar sert duydum. Zorlukla ona baktım. O koyuluklara baktıkça bugüne kadar görmediğim öfkeyi gördüm. Bu bakışı canımı yaktı.

"K-Kuzey..."

Dudakları hafifçe yukarı kıvrıldı. Sinir dolu bir kahkaha attı.

"Şirin... Adın buydu değil mi? Yoksa sana Derin mi demeliyim karıcığım?"

Etraftan şaşkınlık nidaları duyulurken konuşmaya devam etti.

"Kimsin sen? Benimle evlenen masum Şirin mi? Yoksa masum bir hayata konup her şeyi planlayan Derin mi? Kimsin sen karıcığım? Kaç hayatın var? Kaç kişiliğin var?"

Ne kadar dayanmaya çalışsam da gözlerim doldu. Bile bile çıktığım yolda o an gelmişti. Sonum gelmişti. Ben bitmiştim.

(Hikâyenin tüm hakları saklıdır. Kopyalanması ve çalınması durumunda hukuki işlem uygulanacaktır.)