𝐾𝑒ℎ𝑎𝑛𝑒𝑡𝑒 𝑌𝑜𝑙𝑐𝑢𝑙𝑢𝑘 +18

İnsanı keşfetmek zordur. İnsanın kendini keşfetmesi ise daha zor. Uğraşır dururuz, kim olduğumuzu bulmakla. Fakat bulduğumuz gerçekten biz olur muyuz? İşte en büyük soru da budur. Çoğu zaman yalan söyler zihin, ruh hakkında doğru ya da yanlış bize birini tanıtır, ama ruhumuz kabul eder mi, bilmeyiz. Gökyüzü yazar bizim kaderimizi, yıldızlar anlatır bize benliğimizi. Onların ışıklarında saklıdır göremediklerimiz, bazıları sönmüş birer yıldız olsa da, benim yalanlarımın içindeki tek gerçeklikte oydu. Onunla tanışmak, ruhumu bulmama benziyordu. Fakat unuttuğum bir şey vardı: Çoğu zaman yalan söyler zihin, ruh hakkında. Peki kalp, kalp öyle miydi? Belki öyle, belki de öyle değil. Hayatımdaki tüm karanlıklar beni içine çekmişti, ruhumu gömmeye çalışmıştım o karanlıklara. Ama o, onun gözleri ne kadar karanlık olsa da, ben her baktığımda neden onun gözlerinde parlıyordum? Ben tüm gölgeler beni hapsetmiş sanarken,tüm gölgelerin sahibi oymuş meğer ,ona aitmişim ben gölgeler prensine ,benim prensimin beyaz bir atı yoktu ama ona itaat eden gölgeleri vardı ben kendimi geceye benzetirken asıl geceyle tanışmıştım beni en parlak yıldız yapabilecek kadar...benim tüm gölgelerimi sadece o kapatabilecek kadar... fakat unutmuştum çünkü ben ölüm çiçeğiydim sevdiklerim asla benimle kalmazdı yalandan da olsa...

bilmediğim bir diyarda, yalanlardan oluşan hayatımın gerçekleriyle yüzleşiyordum. Bildiklerim hepsi aldatmacaydı. Ben ölüm çiçeğiydim, kimseye değer vermeyi bana çok önce öğretmişti yıldızlar. Ölüm çiçekleri hep yalnızdır ve yalnız kalmalıdır. Bunun hatırlamalıydım, ruhum kaderime küseli çok oluyordu. Kalbim, hepsini affetmeye yeter miydi, emin değilim.