Bazı hastalıkların, yaraların ilacı yoktur. Bezen pusula bile doğru yönü göstermez. Bazen gök kararır ve yıldızları göremeyiz. Bazen sihir ile her şeyin yoluna gireceğine bile inanırız, ama yoluna girmez. Hayat bizi sürekli zorlar, sürekli yorar.. hatta bazen bunun hızına yetişemeyiz.. kaybolmuş hissederiz. Aslında o an kendini bulacağını fark edeceksin. Hayatın seni zorladığı durumlarda aslında büyümeye başlarsın. Umut her zaman vardır ama bazen onun bittiğini hissederiz. Bu satırları tam olarak sana yazma nedenim de bu aslında.. umudunu kaybettiğinde inadına sarılman, gök karanlık olsa bile bulutların ardında yıldızların her zaman parladığını fark etmen. Belki yıllar önce söndüler.. ama şu an başını kaldırıp onları görebilmen için söndüler. Evet sırf senin için, onlardan güç alman için. Onları asla unutma olur mu? İhtiyacın olduğu her an oradalar, yalnızca bazen onları göremiyorsun o kadar...
Umudunu kaybettiğinde gücünü inadından ve yıldızlardan alman dileğiyle.. burası bizim dünyamız. Aramıza katılmaya hazır mısın?
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."