Τα πράγματα εδώ είναι απλά. Επειδή όλοι χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι να λέμε τον πόνο μας ή ό, τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι τέλος πάντων, και επειδή εγώ νιώθω ότι πρήζω τους άλλους όταν τους λέω τη σκέψη μου, θα κάθομαι να γράφω τα εσωψυχα μου και όποιος θέλει τα διαβάζει. Κάποιες απόψεις που ίσως αναφέρω σε κάποια κεφάλαια είναι δικές μου και δεν χρειάζεται να τις υιοθετήσει κάνεις.
Μιλάμε για όλα, από γκομενικα μέχρι κοινωνικοπολιτικά θέματα. Γενικά λέμε το μακρύ και το κοντό μας.
Αυτά. Άμα θέλετε γράφετε κι εσείς στα σχόλια ο,τι σας απασχολεί, να το κάνουμε group therapy εδώ πέρα!😘
"Είσαι παρθένα?"ρωτάει με απόλυτη περιέργεια στη φωνή του μα εγώ αρκούμαι στο να αφήσω ένα γελακι και να το κοιτάξω πονηρά
"Γιατί δεν έρχεσαι να μάθεις?"σηκώνω το φρύδι μου και αυτός μισοκλείνει τα μάτια του κοιτώντας με έντονα
Περπατάω με αργό βηματισμό ως που φτάνω μπροστά του,στηρίζομαι στο γυάλινο κάγκελο με τα δυο μου χέρια δεξιά και αριστερά του εγκλωβίζοντας τον
"Γιατί δεν κάνεις τα πόδια μου να τρέμουν?"σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου για να φτάσω μπροστά από τα χείλη του να του ψυθιρίσω αισθησιακά
Δαγκώνει τα χείλη του κοιτάζοντας μια εμένα και μια τα μάτια μου καθώς κάνω και εγώ το ίδιο
Πετάει πίσω του τσιγάρο και με γρήγορες κινήσεις με πιάνει από το σβέρκο φέρνοντας με χιλιοστά μακριά από τα χείλη του.Απο την απότομη κίνηση του έβαλα τα χέρια μου στο στέρνο του κάτι που δεν έμεινε απαρατήρητο από αυτόν
"Μη με προκαλείς Μελίνα,δεν θα περπατάς για μέρες"γρυλίζει πάνω στα χείλη μου κοιτώντας με έντονα στα μάτια
"Σε προκαλώ Κριστιάνο"αφήνω ένα γελάκι που μου κόβεται κατευθείαν με τα χείλη να επιτίθονται βίαια στα δικά μου
Μία εκδίκηση από ένα μακρύ παρελθόν εμφανί