A gdy opadną wszystkie płatki 🥀

Biegnę najszybciej jak potrafię.
Przemierzam przez leśną drogę ani na chwilę się nie zatrzymując.
Mój oddech staje się płytki i coraz bardziej nabiera rozgłosu. Odbija się echem od pustej przestrzeni.
Słabnę.Słabnę coraz bardziej ale nie daję za wygraną. Próbuję nabrać prędkości chociaż nie potrafię.
W oddali zauważam światło nadzieja wita do moich progów.
Światło jest coraz bliżej.

-𝘶𝘥𝘢 𝘮𝘪 𝘴𝘪𝘦̨.

Nagle, las spowija nie znany dotąd nikomu mrok. A światło wraz z ostatnią nadzieją gaśnie .
Wpadam prosto w przepełnioną ciszą otchłań , która zaczyna toczyć walkę z moim wycieńczonym oddechem.
Moim przeszklonym z wysiłku oczom ukazuje się bezkresna przestrzeń. Potykam się i upadam na czarną wilgotną ziemię.

Po chwili coś słyszę. Staram się przysłuchać słowom , które zagłusza cisza.
Mój oddech zamiera , a po ciele przechodzą ciarki.
Echo jest coraz głośniejsze i wygrywa walkę, która toczyła się pomiędzy oddechem a ciszą.
Jest głośniejsze niż wszystkie dźwięki dotąd mi znane.

-𝘙𝘰𝘴𝘢𝘭𝘪𝘯𝘦...

Kolejna fala ciarek przechodzi przez moje zastygłe ciało.

-𝘕𝘢𝘫𝘱𝘪𝘦̨𝘬𝘯𝘪𝘦𝘫𝘴𝘻𝘦 𝘳𝘰́𝘻̇𝘦 𝘸𝘪𝘦̨𝘥𝘯𝘢̨ 𝘯𝘢𝘫𝘱𝘳𝘦̨𝘥𝘻𝘦𝘫.

Zamieram.
A głos po raz ostatni dostaje się do moich uszu.

-𝘛𝘰 𝘵𝘸𝘰𝘫𝘦 𝘱𝘳𝘻𝘦𝘬𝘭𝘦𝘯́𝘴𝘵𝘸𝘰...

Mówi głos.

A wtedy wszystko znika.