GÜL PAPATYA

"Unutamadın değil mi?" Kapının ziline giden parmaklarım kasılmıştı. Ayça'nın bu sorusuyla neyi kast ettiğini anlamıştım. Sessizliğimi koruyarak ona döndüğümde konuşmaya devam etti. "Bu yüzden yeni birini hayatına almayı istemiyorsun. Sırf bu nedenle erkeklerden nefret ediyorsun."

Bu cümlelerin ağırlığı göz kapaklarıma yüklenmişti. Fakat direndim. Ben unuttum.

Ben... Ben sadece...

Ne saçmalıyorum ki? Ben yaralarımla büyüdüm ve bu yaraları unutmak ölüm gibi.

"Ne saçmalıyorsun?" Gözlerim seğirse bile başım dik bir şekilde Ayça'nın gözlerine duygusuzca bakabiliyordum. İstemiyordum çünkü. Kimsenin benim derinlerimde dolaşmasını istemiyordum.

Ayça'ya ne kadar yakın olmak istesem de, onunla tüm benliğim ile konuşup hayatıma devam etmek istemiyorum. Geçmişime kimsenin karışmasını istemiyordum. Kirli bir lekeyi yalnız sessizleştirerek yok edebilirdim. Yalnızca böyle güzel bir temizlik yapabilirdim.

Benim kışımın bitmesi için baharın gelmesine gerek yoktu. Ben bütün mevsimlerin içinde aynı anda yaşayacak bir insandım.

"Dedenden dahi sakladıklarını biliyorum."