Dokunmadan sev.....

Evin balkonundan dışarı seyrediyorduk uzun bir kış mevsiminin arkasından gelen bahar ile her yer yemyeşildi sanki bütün Doğa kış mevsiminden uyanmış gibiydi Gökhan ilke birlikte oturuyorduk balkonda hava kararmak üzereydi dışarıda oyun oynayan çocukların gürültüsü yanında kurbağaların sesi mahalleye ilk taşındığımda pencereleri kapatıyorduk sesten rahatsız olmayalım diye hayat ne kadar hızlı akıyordu daha dün taşınmış gibiydik hepsi ile ama aradan sekiz yıl geçmişti. Çok samimi dört arkadaştık Yediği içtiği ayrı gitmeyen Bulunduğumuz mahalle yeni yerleşim yeriydi hepimizde aynı yıl taşınmıştık bu mahalleye babam taşınıyoruz dediğinde çok üzülmüştüm çocuk gibi benim üzüldüğümü gören babam başımı okşamıştı neden taşındığımızı anlatıyordu hiç biri kendi evimiz değildi on beş Yaşına girmiştik artık çocuk değildim ama yinede üzülüyordum her taşındığımız ev arkadaşlarımdan ayrılmak demekti tekrar en başa dönmek demekti benim için babam geçinmesi zor bir insan olduğundan mı yoksa ev sahipler