KIRKAYAK

Beni ciddiye almıyor. Beni konuşturmaya çalışıyor.
Küfredermiş gibi konuştum. "Her şekil, birilerinin köpeğisin."
"Sen değil misin?"
...
Susturucu olsaydı namlu da... nefesini kesmiştim.
Ben kimsenin köpeği değilim. Eren İpek Şahin adı bana kendi isteğimle verilmedi. Üstelik polisler gelip de teklif etseler, seve seve muhbir olurdum. Ama Baykal polisi, 16 yaşımdan beri başıma gelenler yüzünden onları kaç kez ararsam arayayım, malikaneye bir kez bile gelmedi.
Batı kıyısı çöplüğü; 'Baykal' tamamen mafya tarafından ele geçirilmiş bir şehir anlayacağınız.
İşte bu yüzden buradan kaçmadan önce günlüğümü almam gerekli. Karan'ın yakmadığı tek günlüğü.
Benim gibi bir kız aradığında, gelecek polislerin olacağı bir gün var edeceğim bu şehirde. Yoksa... yoksası?
Kıyamet.
Deprem.
Terör.
"Git buradan." Diye, fısıldadım. "Benimle karşılaştığın anlaşılmadan ülkeyi terk et. Yoksa o seni bulup, kurtlarına yem edecek."
"Yurt dışına mı kaçmalıyım?"
"Evet," derken, iki saattir duvara yasladığı ve dibimdeymiş gibi hissettiren kolunu omzumun üstündeki boşluktan geri çekmesini sağladım. Görgü kurallarından yoksun bir serseri gibi davranıyordu. (Hatırlatma: 'Bir kızın karbondioksit alanında, bir yabancının durması hoş değildir.')
Alaycı bir sırıtış dudaklarında kıvrıldı. "Demek yurt dışına ulaşamayacak kadar çapsız biri"
?
Deli galiba. Kimin malikanesinde kimin kızıyla karşı karşıya olduğunu anlamıyor.