ZİNHİMİN OYUNU

Herşeyden habersiz sokakta yürüyen Çağla, eve bir an önce ulaşmak için adımlarını hızlandırır. Ayağına bir şeyin takılması ile yerinde sendeler ve neye takıldığını görmek için yönünü çevirir. Takıldığı şeyin bir kol saati olduğunu görünce hiç düşünmeden saati oradan alır. Saat çalışmaya devam etse de kırılan camını fark eden Çağla'nın içi rahat etmez ve saati tamir ettirip bulduğu yere bırakmayı hedefler. Ancak bilmediği birşey vardır.

Zamanın içinde sıkışıp kalanlar.

***

"Artık herşey için çok geç." diye fısıldadı.

Avucumun içindeki eski kol saatine baktım. Neyin içine düşmüştüm ben? Ben daha ne olup bittiğini anlayamadan bir ses duyuldu ve kaşlarımı çatarak bomboş sokakta iki kedinin birbirini kovalarken çıkardığı hırıltılı seslerine odaklandım. Saate tekrar bakınca sırıtarak önüme döndüm. İki kediden başka birisinin olmadığı bir sokak diye iç geçirmeme kalmadan bu sefer kedilere ait olmayan bir hırlama sesiyle irkildim.

"Sakın saati sokakta bir yere bırakıp gitmeyi düşünme!" Kaşlarını çatmasıyla alnında çizgiler belirdi.

"Nerden anladın diyeceğim de, neden?"

"Nereye bırakırsan bırak o senin peşini bırakmaz. Ya da nereye gidersen git o seni hep bulur."

Sertçe yutkundum. En normal olasılıkları düşünmeye başladım.

"Umarım şizofren değilimdir. Aslına bakarsan bir yandan da olmayı isterim çünkü senin hayatta olma ihtimalini ve zihnimin oyunu olma ihtimalini karşılaştırırsak zihnimde bir yerlerde olmanı tercih ederim ama bir yandan da bu çok korkunç. Hayatta olsan daha iyi olur gibi sanki."

Gözlerini devirdi. "Susarsan ne yapacağını anlatacağım."

Rahat bir nefes aldım. Neden rahatladığımı anlayamamış olacak ki ne olduğunu sorgular gibi kafasını iki yana salladı.

Omuz silktim. "Şizofren değilim yani."

"Seninle çok işimiz var desene."