Thuis

"Ik kan prima voor mezelf zorgen, jullie zijn toch nooit thuis!" mijn ouders kijken elkaar aan "nu zeg je maar wat, we hebben al die 19 jaar voor je gezorgd en zijn er altijd voor je geweest!" mijn moeder is alleen nog maar bozer nu. "Weetje, we wonen dan misschien wel in hetzelfde huis, maar ik heb niet het gevoel dat dit 'thuis' is, ik slaap al als jullie thuis komen en als ik wakker word, zijn jullie alweer weg, de laatste keer dat we met z'n allen hebben gegeten, was toen ik vijf was ofzo. Dit is gewoon een huis, geen thuis." al mijn frustratie komt eruit en daarna ren ik de trap op, de tranen lopen over mijn wangen.