İYİLEŞMEYEN YARALAR

Cesaretimi topladım artık tanıdığı o petek yoktu karşısında.Tam önünde durdum ve omuzlarımı dik tutarak gözlerine baktım ne kadar dik dursamda bakışları beni küle çevirmeye başlamıştı bile

"Eski tanıdığın petek yok karşında. "

Dediğimde aramızdaki mesafeyi kapatmak istercesine adım attı. Tam karşımdaydı şimdi işte.Uzun boyunun avantajını kullanarak bana üstten bakıyordu. Eski bakışları yoktu

" Evet karşımda eski ase-"dediği anda sözünü kestim uyarırcasına
"Benim ismim petek" dedim. Yeşil gözlerinde şaşkınlık gördüm ama hızla yok oldu . Eskiden yaptığı gibi duygularına ulaşmamı istedigi zaman ulaşabiliyordum

"Oysaki sen " dedi ve bana bi adım daha attı ben dik durmaya devam ettim. hayır şimdi olamaz " O isminle seslendiğim de" ve bir adım daha.... "Babana benzetirdin beni" dediğinde gözlerim yanmaya başlamıştı bile.

Hayır ,hayır lütfen burada onun yanında ağlayamam
"Yoksa baband-" diyemeden yüzü sağ tarafına düşmüştü. Bu ona yapmak istediğim son şeydi.
Fakat sınırları haddinden fazla zorlamıştı
Tokat attığım elim yanıyordu. Hayır şiddetinden değil uzun zaman sonra ona dokunmak.... olsa gerek

"Bir daha bu konu hakkında konuşursan seni pişman ederim "

Sağ eliyle sanki dudağında birsey kalmış gibi sildi ve bana baktı.
Sanki hiç tokat atmamışım gibi bana birsey demenden arkasını döndü gitti.....
Biz birbirimizin kanayan yaralarıydık.
Affetmeyecektim.
Affetmeyecekti.