karanlık ve dağınık

herkes karanlıktan gelir tekrar karanlığa gidebilmek için, yerin metrelerce kat altına. Bazen biri çıkar karşınıza, bu deli dersiniz. Ama asla bilemezsiniz işin aslında ne olduğunu, belki sinirli, belki de korkuyor. İşte ben korkuyordum, korktuğum için sinirleniyor, saldırganlaşıyordum. o tren kazasında hiç açmamak üzere kapattığımı sanmıştım eşsiz gözlerimi. Aslında yeni, bembeyaz bir hiçliğe açacakmışım. kazadan sonra bir tımarhanede uyandım. Her yerde değişik insanlar vardı. Herkes deliydi, ben ise akıllı. herkes berbattı, ben ise mükemmel. Bir psikolog olmak isterken bir deliye dönüşüyordum yavaşça. korku her hucremi işgal ediyordu, ve bu da beni içten içe hasta bir manyak ediyordu. Bir katile dönüşüyordum yavaşça, ve sessizce.