"Yokluğunda harabeydi gönülüm Kalbim sen diye atardı Şimdi sensiz sesiz kaldı atmıyor artık eskisi gibi yağmurda ansızın çıkan gökkuşağımdın dikeni batsada acıtmayan gülümdün sen benim nefesimdin Bedenime yokluğunun acısını ölümün soğuk nefesi gibi tatırdın herşeyim ecmelim karanlık evrenime güneş gibi yeniden doğ bu kalp ölene kadar sen diye atacak..."