Gerçek Değil

Kar taneleri havada süzülüyor ve yeryüzüne ulaşamadan eriyor, tıpkı benim gibi yavaş yavaş yok oluyordu

Tamda benim eve gidiş saatime denk gelen kar birazcık filozof gibi davranmama neden olmuştu.
Hava çok soğuktu ve ben yanıma ne atkı ne de bere almıştım. Kolumdaki saate baktım. Kütüphanede fazla vakit geçirmiş olmalıyım. Otobüsün kalkmasına çok az kalmıştı.

Etraftaki çocuklar kar yadığı için çok mutlu görünüyordu. Hatta bir çocuk dilini uzatmış kar yemeye çalışıyordu ve çok komik görünüyordu!
Ama benim otobüse yetişmem lazımdı.

Bir anda düştüğümü hissettim. Refleks kaynaklı gözlerim sıkıca kapanmıştı. Açtığımda etraf zifiri karanlıktı.

"Derya!" diye bir ses geldi arkamdan. Arkamı dönmeye çalıştım ama bir güç engelliyordu.
"Bu yaşadıkların. Hiç biri... Gerçek değil."
"Ne?"