"Maatjes voor het leven"

"Maatjes voor het leven, toch?" Lachte de 8-jarige blonde jongen, zijn pink haakte hij in de mijne.
"Maatjes voor het leven, Miel." Antwoordde ik ook lachend.

-

De onschuldige belofte van hun kinderjaren heeft voor de een een grotere betekenis dan voor de ander. Daar waar het voor Milo een kleinigheid is geworden, betekent het voor Matthyas veel meer. Een belofte is een belofte, maakt niet uit hoe oud de belofte is.

Terwijl de twee onafscheidelijk waren toen ze kinderen waren, veranderde dat drastisch naarmate ze ouder werden. Milo vindt nieuwe vrienden, waarmee hij Matthyas in het donker laat. In het donker waar alle monsters van de eenzaamheid hem opvreten. Eenzaamheid is een ziekte. Een ziekte die je gek maakt, je jaloers maakt, obsessief maakt. Een ziekte die je helemaal laat doordraaien.

Hoe eenzamer en obsessiever Matthyas wordt, hoe heftiger zijn pogingen om Milo bevriend te houden worden; als Milo geen vrienden meer met Matthyas wil zijn, dan mag niemand vrienden met Milo zijn.

Ziek of niet, in Matthyas' hoofd blijven ze maatjes voor het leven, zelfs als de dood hen scheidt.