DİLRUBA

Boynunda ölen kocasının yüzüğünü takan kadın. Kalbine yakın olsun diye parmağına bile takmadığı yüzüğü sonsuza dek çıkarmak zorunda kalırsa?

Hayatta olmayan kocası için sakladığı kalbi, hayatı, gülüşü, sevişi başka bir adama yâr olmak zorunda kalırsa?

Peki adam kalbi başka bir adam için atan kadını hayatı yapmak zorunda kalırsa?

"Konuş Damla, söyle. Kimim ben hayatında? Ruhunda hüküm süren kim, kimin için çarpıyor güzel kalbin? " Ellerim titredi, dizlerim titredi, kalbim titredi, karşımdaki adam için.

Yutkundum, bir sancıyı daha üzerime yüklenmemiş gibi. Dilim lâl oldu, gözüm görmez, yüreğim duymaz, kalbim atmaz oldu. Bir zorunluluk, hayatımın en korkunç duyguları oldu. Benliğimin aslında o kadar temiz olmadığını gördüm. Ne yapmıştım ben. Gerçekten yama mı yapmıştım onu kendime, kullanmış mıydım ilk defa tattığı masum duygularını?

Gözlerinde daha önce hiç görmediğim hisler oluştu. Kalbime çarptı, deldi, yok etti, kül etti. Zihnimde bir ses belirdi, neydi, kimdi bilmiyorum. Sadece attığı çığlıkları duydum. 'Onu bu hale sen getirdin! ' dedi, zihnim beni tüketti, kalbimin görevini üstlendi. Karşımdaki kırılmış ruh, bana son defa kırıklarını gösterdi, bana bir şans verdi, savaşmam için. Kullanamadım. Ben kaybettim.

"Tamam... Ben anlamam gerekeni anladım." Başını salladı yenilmişlikle, omuzları çökerken. Gözlerini onun için yok olmaya hazır iki damla maviye hapsetti. O gülümsedi ama ben acı çektim.Gülümsemesi ağlıyordu onun. Bir insanın gülüşü ağlayabilir mi? Onunn ağlıyordu. Sonra kalbimizi donduracak o sözler çıktı dudaklarından. Sonra çıktı odadan, beni de kalbinden çıkardığı gibi. Üşüdüm, yemin ederim çok üşüdüm. Yetişemedim, ben yine kaybettim.

"Kalbinin bir toprak parçasında gizli olduğunu, beni de o toprağa gömünce farkettim."
•••
Gerçek bir aşiret kitabı.