𝒁𝑬𝑯𝑹𝑨

|Bir kavuşma hikayesi.|

Soğuktan buz tutan ellerimi cebime sokuşturup seri adımlarla yürümeye devam ettim. Yağmur şiddetini bir an olsun azaltmamıştı. Doğa da ayak uyduruyordu artık anın hiddetine. Bugün hesaplaşma vaktiydi artık. Çok bile beklemiştik. Kuzu, kurtlara yem olmayı çoktan reddetmişti. Kurt için hesap vaktiydi. Sahi ne çok beklemiştim bu anı... Bu zamana kadar gerçeklerin saklandığı ayan beyan ortadayken kurtlar itirafa yeltenmemişti.

Yağmurdan dolayı çamur içinde kalan tahta kapıyı itip, bahçeye girdim. Gözlerimi kapatıp, başımı gökyüzüne kaldırarak derin bir nefes çektim içime. Trabzon bugün çok şeye şahitlik edecekti. Soğuk hava ciğerlerime dolarken gözlerimi açıp, büyük kapıya doğru ilerledim. Sağ elimi kaldırıp, yumruklarımı kapıya sertçe indirdikten sonra kapının açılması uzun sürmedi. Karanlık koridordan botumun çıkardığı tok sesle birlikte hızla geçip bahçeye çıktım. Bahçe kapısından beni görenler birbirlerine sessizce bakmış, ayaklanmışlardı. "Vakti geldi..."