FERLA

Kendimi cama doğru yaklaştırdığımda anlamış olacak ki "Leyla sakın!" dedi bir adım bana yaklaşarak. "Sakın yaklaşma atarım kendimi aşağıya!" ellerini bana doğru uzattı

"Buraya gel! Bak bir daha söylemeyeceğim!" bir adım daha yaklaştığın da pencereden dışarıya doğru kendimi sarkıttım. "Yaparım! Hemen Murat abiyi ara hemeen!" diye bağırarak yapmasını bekledim.

Ellerini cebine doğru yaklaştırdığında ikna olduğunu düşündüm fakat o belindeki silaha davranarak "Gözümü kırpmam Leyla sıkarım kafana! Ayrıca 2. kattan atlamak senin kolunu bacağını kırar ama ben öldürürüm seni! Şakam yok!" dediğinde donup kalmıştım.

Namlu kalbime doğrultulmuşken ne yapmalıyım? Her şeye razı olup burada beklemeli miydim? Yoksa ölümün kollarına atılmalı mıydım? Ben bu düşüncelerle boğuşurken o bana biraz daha yaklaşmıştı.

"Kimse bulamaz Leyla seni. Murat Abin, o çok sevgili kocan, anan baban hiç kimse!"

Ailem. Ailem yoktu ki benim belki de razı olmalıydım ama ölüme "Sık!" dedim. Adımlarımı ona yaklaştırarak silaha daha da yaklaşmıştım. "Sıksana ne bekliyorsun? Sık aileme kavuştur beni!" Gözlerimin içine bakarken bağırmaya devam ettim.

"Sıksana Ferhat ne bekliyorsun!"