BİR KİBRİT ATEŞİ

-Hayır bırakma beni,ben yalnız kalamam,ben sensiz kalamam.

+Sen bensiz kalabilirsin. Çünkü ben hiç var olmadım kibrit ateşi.

-Hayır oldun hayatımın,kalbimin merkezisin sen benim.

Söylediğim şeyle yavaşça bana döndü. Önce gözlerimiz çarpıştı. Sonra düşüncelerimiz.
Ve en sonunda kalplerimiz...

Sonrasında da beklediğim o soruyu sordu.

+Senin kalbin var mıydı?

Sorduğu soruyla duraksadım.

Benim bir kalbim yoktu. Kalpsizdim ben...
Benim kalbim kalpsizin kalbiydi.
Herkes gitti. Geriye bir tek ben ve artık yaşamayan,atmayan ama var olan kalbim kaldı.

Yaklaşık 7 saniye sonra istediği cevabı dile getirdim.

-Kalpsizin de kalbi varmış...

Güldü benim bu cevabıma. Sonra elime bir şey bıraktı. Bu bil güldü...
Ama cansız,solgun ve solmuş bir güldü. Tıpkı benim gibi...
Ardından bana söylediği ilk ve son cümleyi söyledi...

+Bu çiçek solduğunda tam burada olacağım kibrit ateşi,tam bu noktada,bizim savaşımızın bittiği ama başladığı noktada...

-Hayır gitme yapamam,yalnız kalamam ben Hayır.