İnsan, ailesini kaybetmeden güçlüdür. Fırtınalara tutulsa, uçurumlara dolsa, koşsa yorulsa, el uzatacağı ailesinin yüzüdür. ama benim hiç ailem olmadı. ben hep onların sevgisini kapatmaya çalıştım insanlarla, arkadaşlarımla, öğretmenlerimi annem babam gibi benimsedim mesela ama hiçbir zaman olmadı. günlerden bir gün. 'SELİM' çıktı karşıma bana hiç hissetmedigim duyguları hissettirdi ailem oluverdi bir anda bunu nasıl yaptı inanın bende bilmiyorum. bir baktım benide kendi kuyusuna çekiyo, benide o karanlık kuyuya hapsediyo bunun farkındaydım ama bende izin verdim, aslında daha çok ben istedim o karanlık kuyuya girmeyi. dedim ki 'girelim "sen benim ailem ol ben senin kelebegin."
"Bir kez soracağım net ve kısa cevaplar istiyorum" dedi, kafamı sallamaya çalıştım. Yatakta sırt üstü uzanıyordum kalbim deli gibi çarpıyor ve odadaki sessizliği bastırıp ikimizin de kulağında çınlıyordu. Üstümde durmuş elini sıkıca dudağıma bastırıyordu. Kim mi?
Bilmiyorum.
"Birincisi evime nasıl girdin? İkincisi yatağımda napiyorsun? Üçüncüsü ve en önemlisi sen kimsin?"