Görev

Ellerimi göğsümde birleştirmiş ona baktığımı görünce o da şaşırmıştı. "Ne oldu?"

Aklımdan geçenleri söyledim "gerçekten çekilmezsin!" Gerçekten çekilmezdi.

Aniden soru dolu bakışlarının yerine muziplik geçmişti. Hafif öne doğru eğilip yüzlerimizi bir birine yaklaştırdı. Aptalca sırıtırsan ve benim kalp atışlarım kulaklarıma gelirken o sakince konuştu. " En azından yakışıklıyım." Bir de geri çekilirken göz kırpmasın mı?

Delirecem!

"Bu ne mütevazilik Faruk bey?"

Arabanın önüne gelince ona döndüm. Binmeden, buraya kadar benimle gelmiş adama en azından bir veda etmeliydim. Ayrıca belgeleri evime getir esini söylemeliydim. Elimden geldiğince askeriyeye gelmek istemiyordum. Fakat arkamı döndüğümde gözlerime dolu gözleriyle bakan bir adam görmeyi beklemiyordum. Ne olduğunu anlayamadım. Kötü bir şey mi demiştim?

"Lütfen, lütfen Asena. Bana eskisi gibi seslen. Ömer de, Faruk deme." Sesi titremişti. Tıpkı babam gibi...
Ben bugün sayısız kalp kırmıştım bilerek yada bilmeyerek. Birini daha kaldıramazdım. Ben böyle biri değildim.
"Ta-tamam, özür dilerim Ömer. Ama bana en azından gerçek ismini söyleyebilirdin. Hem Ömer görevdeki adın değil miydi? Neden?"

"O sana ait Asena, sadece sana güzelim."