DİLHUN

Vücudunu yeniden bir titreme sarmıştı. Cübbesi, elleri, gözleri her yeri kana bulanmıştı.
Aynı rüyayı gördüğünü biliyordu bilmesine ancak uyanamıyordu. Uyanmak istediği de yoktu zaten rüyalarda buluşur olmuştu babasıyla. Daha doğrusu babasının cesedi ile. Olsundu ama bu da yeterdi ona. Her görüşünde nefessiz kalıyor olsa da yeterdi. Ondan kalan tek şey acıları, gördüğü tek şey cesedi olmuştu ama muhtaçtı acı içinde kıvrandığı bu rüyalara.

Vatanına ömrünü adamış bir adamın, kendinden sonra kimsesiz bıraktığı bir kız çocuğuydu o.