Mutlu ettiğin bu kalbi kırmaya ne hakkın var? ''Anne! Anne! Anne uyan anne!'' annemin başında duruyor onu sarsıyordum ama çıt yoktu. Ağlıyordum çığlıklar atıyordum ama yok. Uyanmıyordu. Önümden annemi sedyeyle aldıklarında tamamen yıkılmıştım. Babamı asla affetmeyecektim. Gözüm öylece yerde duran ilaç kutularına dikilmişti. Ambulans ekibini annemi arabaya yerleştirdiklerini camdan gördüğümde ben de onlarla gitmek için hızlıca aşağı indim. Kapıda bekleyen Kaan bni kolumdan tuttu: gitmek istediğine emin misin? ''Tabii ki gideceğim.'' dememle kolumu bırakması bir olmuştu. Koşarak ben de arabaya bindim. Tam karşımda annem duruyordu ve onun bu görüntüsünü hiç beğenmemiştim. Annem artıık ölmüştü.All Rights Reserved
1 part