NEFESİME FISILDA

11 yaşından beri hayat benim için bitmişti. Artık ölümü yaşamaya başlamıştım. Ailem geçen her saniyede ölmediğim için bir oh çekiyordu. Bunu bana belli etmemeye çalışsalar da ne diyebilirdim ki, hasta olabilirdim ama aptal değildim. Her şeyin farkındaydım.Aslında şimdiye kadar ölmemiş olmam mucize gibi bir şeydi. Ben bitmiştim. Annem ve babam için yaşıyordum. Çünkü çocuğunuz kanserin pençesine düştüyse, emin olun siz de umutsuzluğun pençesine düşmüşsünüzdür. Bunu ikisinde de görebiliyordum. Ben yavaş yavaş ölüyordum ve onlar sadece bunu izliyorlardı. Yapabilecekleri başka bir şey yoktu çünkü. İşte en çok bu can yakıyordu. Hiçbir şey yapmamak bu kadar zor olabilir miydi?

Sonunda ne olacağını bildiğim bir film izliyordum. Fakat bilmediğim, her sonun değişebileceğiydi. Benimkinin bile...