Dila Hanım ve Rıza Bey

Bizim kaderlerimizi annelerimiz yazmıştı. Daha doğmadan o ve ben, Dila Hanım ve Rıza Bey'dik.
İlk defa beşikte el ele tutuşmuştuk. Sevdamız alın yazımızdı.

Sonra büyüdük.

Keşke ayrılıklarımız çocukken olduğu gibi şakacıktan olsaydı.
Ama olmamıştı.

Ben Dila Tunalı, Rıza Ali Çerioğlu'nu bir akşam vakti, çocukken dizlerimden öptüğü o mahallede terk ettim.

Unuturum sandım, ama onu terk ederken ruhumu da kalbimi de o mahallede bıraktığımı ne yazık ki çok geç anladım.

6 sene sonra yeniden karşı karşıya kaldığımızda ne o eski Rıza Ali'ydi, ne de ben eski Dila. Yarım kalmıştık. Dahası benim Rıza Ali'm artık bir başkasının yalnız Ali'siydi...