Son Yağmur Damlası Düştüğünde

"İlk mi?" Diye sordu, bacaklarını köprüden aşşağı sallandırırken.
Yüzünde garip bir gülümseme vardı.
İnsan, ölüme gülümser miydi? Belki de hayat ona gülmediği için, hayata ters olan herşeye gülümsemeye başlamıştı Nare, ismi gereği güç sahibi olmalıydı fakat bu aidiyeti artık reddetme vakti gelmişti, hayata karşı gösterdiği direnç sadece sözünü tutmak içindi ve omuzlarında yükten başka bir şey değildi.

Ölüme gülümsemesi, ona hiç gülmemiş hayata karşı bir tepkisiydi.

"Ne ilk mi?" Diye sordum, benim de köprüden aşşağı bir bacağım sarkıyordu, gözlerini bana çevirerek konuşmaya başladı.

"İntihar," dedi, yüzündeki gülümseme birkaç saniyeliğine yok olmuştu, dudaklarından dökülen bu kelimeyle. "İlk intihar edişin mi?" Diye sordu, yüzünde alaycı bir gülüş belirdi, "Benim ilk..." Dediğinde gözlerini tekrar denize çevirdi.
"Ve son olacak."

Nedenini sormadım, yaşayan bir bedende bir ruh can verdiğinde, kimse bunun nedenini sormazdı.
Kimse fark etmezdi bile.
Ve o beden artık içinde çürümeye başlayan cesedin ağırlığını taşıyamayıp, bir kuş gibi özgürlüğün omuzlarından aldığı yükün hafifliği ile gökyüzünde süzülmek istediğinde,
Böyle bacakları bir yerlerden aşşağı sarkıyor olurdu.

"Benim ilk değil," diye fısıldadım,
"Fakat benim de son olacak."

❤️‍🔥 Gerçek bir hikaye'den uyarlanan, kısa bir hikaye...❤️‍🔥