Ateşin külleri

Geçmişin ardındaki acılar, geleceğin verdiği fırtınalar İnsanı ayakta tutabilir mi?
-
Günlerden çarşamba aralık ayının 17'si saat 07:30
Asena yine her zamanki gibi mutfakta yemek yapıyor doğukan ise ona yardım ediyordu.
İnci, ahu ve ben salonda kanepeye oturmuş film açıyorduk arda ise her zamanki gibi uyuyordu.
Su içmek için bizimkilerin yanından kalktım tam mutfağa doğru ilerlerken kapı zili çaldığını duydum o esnada bizimkilere " ben bakarım" diye seslendim. Yavaş adımlarla kapıya doğru ilerledim kapıyı açar açmaz vücudum buz kesilmişti öylece kalakalmıştım orada.
Çünkü karşımda ki kişi 5 ay önce ölen ablam avalyn'dı.
halüsinasyon görüyordum değil mi? O olamazdı biz onu kendi ellerimizle o toprağa gömmüştük şimdi nasıl olurda bi' anda gelebilirdi. Ve o cam kırılma sesi beni kendime getirmişti. Hızlıca arkama döndüğümde asena'yı gördüm büyük ihtimalle bana seslenmiş ama ben cevap vermeyince elinde ki bardak ile yanıma gelmişti. Tabi o da beklemiyordu ölen ablamızı karşımızda görmeyi.
O da şok etkisiyle elindeki bardağı yere düşürdü.
İşte o ses bizi dört yerimizden parçalayan o ses.
"Asena, Eflal"