de jongens (Rob, Raoul, Koen en Milo) willen voor een video 1 dag op een kind letten. Ze krijgen reactie van een Wilma het Lam. Haar zoontje Matthyas mag wel een dagje bij hun. Zo kon ze iets met haar man gaan doen. 'Maar mama papa is er toch niet meer'. T klopt maar de vrouw moet een excuus nodig hebben om te drinken, roken en alles te doen wat los en vast hangt, zonder dat haar zoontje erachter komt. Hij was nog maar 5 en had toch al zoveel verdriet en pijn gehad door de vrouw. Misschien waren deze mensen anders voor Matthyas en had hij t daar wel leuk. Hoefde geen klappen op te vangen of hoefde geen vaatwasser uit te ruimen, ontbijt maken, de was doen en zelfs te strijken. Hij wist hoe alles werkte, maar t deed hem pijn omdat hij voor zn 5 jaar al zo hard moest werken. School. Nee, daar mocht hij niet heen van de vrouw. Taal, rekenen en spelling. Zoek t jezelf maar uit, hij wist t niet. De jongen had een veilig onderdak nodig en wat als de jongens hem dat wouden bieden. Zou Matthyas uit zn schulp kruipen of blijft hij toch achter met autisme zoals zn vader en een emotioneel sociale achterstand, omdat hij bijna nooit buiten is of contact heeft met andere.
"Because you've forgotten what it's like to actually feel something." I whispered.
Peter's expression softened and the only sounds between us were the steady unsynchronized breaths falling from our lips.
He swallowed, the closeness of our bodies making my heart beat faster and adrenaline course through me. The feeling was neither pleasant nor unpleasant as I looked into his forest green eyes.
"How can you make me feel so belittled with only words?" his troubled voice fell into a whisper and he gripped my shoulders. "Is it your goal to stand before me and pull me apart until I am nothing?"