Sessiz Öpücük

Suskunlugumun 12. yılıydı. Dalga gecenlere, acıyarak bakanlara, hakkımda hikayeler uyduranlara, taciz etmeye calısanlara ragmen 12 sessiz yıl.. Babamın ailemizi katledisinin üstünden bu yana cümleyi bırak bir kelimeyi, harfi sesli bir sekilde söyleyemedim. 6 yasımdaydım. Uzun, sarı daha düzlestiricinin degmedigi,yıpranmamıs saclarım vardı. Güzel de bir sesim. Akıl hastası bir babam,suan cennette olduguna inandigim birde annem vardı. Bazen kendi kendime gülüyorum.Ama icten, cok icten kendime acıyan bir gülüs.Cok keskin bir bıçak gibi günün bir bölümünde vücudumun her yerine saplanan acı bir gülüs.Yasadıklarım yüzünden hem kendi sesimi hemde güzeller güzeli annemi unuttum artık. Hatirladigim bazı seyler var sadece.Mesela annemin kendini belli eden seksi kızıl kısa sacları, bembeyaz disleriyle sonsuzluga acılan gülüsü, babamın önce kendini sonra annemi bogmaya calıstıgı siyah cizgili kravatı..