Sessiz Çığlıklar Senfonisi

Alya polis korumasına verildi onu rahatsız eden adam okulunda ona saldırdığında.

Kaçtı, adı değişti, dış görünüşü farklılaştı. Bambaşka bir şehirde bambaşka biri oldu.

Onu rahatsız eden adam, psikopat bulunana kadar korumasına verildiği o polisin evinde, ailesiyle, ailesinden biriymiş gibi davranacaktı.

Bu kadar basitti. Ama sanılanın aksine hiç kolay değildi.

*

"Utanma benden Alya. Kaçmaya çalışma. Biliyorum istemiyorsun sana hissettiklerimi söylememi. Ama dayanamıyorum güzelim sana her baktığımda boğazımda oluşan o yumruya. Yetmiyor bakmak, dokunmak. Hep daha fazlasını istiyor dizginleyemediğim yanım. Sen bana her baktığında bağlı olduğu zincirlerini kırıyor. Az kaldı, yanıp kül olacağım. Benim korktuğum, yanarken yakacağım gerçeği. Bak söylemiyor dilim o iki kelimeyi. Bangır bangır bağırıyor gözlerim."

Kafasını boynuma dayayıp derin derin soludu kokumu. "Acı çekiyorum, hem de çok." Bu dört kelime bütün dünyamı sarstığında ne utancım ne de başka bir şey kalmıştı kafamda. Benimde kalbim acımaya başlamıştı.

"Gerçekleri öğrendiğinde gitmenden korkuyorum. Ama biliyorum kendimi. Sen istemesen de seni yanımda tutacağımı. Canımı en çok bu yakıyor Alya. Yanımda durmak istemeyeceksin. Acı çekecek olman düşüncesi öldürüyor beni. Daha çok acıyacak canım o zaman. Hatırla sana bu söylediklerimi. Uzaklaşma benden olur mu? Lütfen. Sana yaklaşamayacağım kadar uzaklaşma," kafasını hafifçe kaldırıp gözlerime baktığında gözlerinin kızardığını fark ettim. Ağlayacak mıydı?

*

"Cenneti de yaşatıyorsun, cehennemi de. Aslında cennet de sensin, cehennem de."