Για το ξεκίνημα

Ένα ακόμα μονοπάτι.

Μερικές φορές κάποια πράγματα έρχονται και φεύγουν γρήγορα.
Μερικές φορές αυτό πρέπει να κάνουν.

Μία σταγόνα έτρεξε την μεγάλη ουράνια διαδρομή.
Από την στέγη αργά και βασανιστικά έσταξε επάνω στο παγωμένο μέτωπο μου και από εκεί χάθηκε στο μαύρο των ματιών μου.

Έκλεισα τα μάτια και με άφησα στο έλεος του φόβου.
Στο έλεος τον άγνωστων φόβων μου.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου τους κάνει πιο τρομακτικούς.
Ενδεχομένως και να είναι η παντελείς άγνοια μου για την μορφή ή την ύπαρξη τους.
Η αδυναμία μου να τους δώσω σάρκα, οστά και αίμα από το δικό μου αίμα.
Μου προκαλεί ταραχή, τρόμο και δεν μπορώ να συλλογισθώ τι άλλο στον παρανοϊκό λαβύρινθο του μυαλού μου.

Η βροχή χτυπά με μανία επάνω στο παραθύρι.
Ο αέρας έξω από την πόρτα είναι δυνατός και θορυβώδης,
Ακούγεται στα αυτιά μου ως ακαθόριστες, ασυνάρτητες στριγκλιές.
Το φεγγάρι φέρνει της σκιές των φύλλων, των κλαδιών του δέντρου
από το παράθυρο μέσα στο μικρό παγωμένο δωμάτιο και από εκεί στο πρόσωπο μου.

Στο πρόσωπο που χωρίς καμία σκέψη απορροφάται από κάθε πόρο του προσώπου μου και το κάθε ίχνος σκιάς μετατρέπεται