Kalp Yoksulu (Düzenleniyor)

Karanlığın içinde kaybolmuştum. Tam pes edecekken gözüme bir umut ışığı süzüldü. Kurtuluşun ışığıydı bu ama ben gözlerimi kapatmayı tercih ettim.

Evet, bunu tercih ettim çünkü kaybolmak, acı çekmekten iyiydi kendi nezdimde.

Karanlığın içine yürümeye devam ettim durmadan.Her adımımda karanlığın ta kendisi olmaya biraz daha yaklaşıyordum. Nihayet karanlığın kendisi olduğumda artık kimse beni göremeyecek, tanıyamayacak ve hatırlayamayacaktı çünkü yok olmuştum.Her anım, her bir zerrem bütün zamanlardan ve evrenlerden silinip gitmişti.

Bu iyiydi. Sonuçta kimse bana daha fazla acı çektiremeyecekti artık.