Hayatımız çöplüğe dönmüştü. Saf ve temizdi çocukluğumuzun çöplüğü. Evde birikmiş gazeteler,boşalan yağ kutuları,çok çok eskimiş elbiseler,ayakkabılar,soba külleri,ev süprüntüleri ve poşetlenmiş mutfak artıkları. Kimse ne tükettiğinin farkında değildi. Geri alınan gazlı içecek şişeleri,biriktirilen kavonozlardan haberi yoktu. İnsanlık büyüyor daha doğrusu küçülüyor çöpler dağ gibi büyüyordu. Obez ,amaçsız,sığıntı insanlığın ayak sesleri çok gür çıkmıyordu. Oysa milyonları bulmuştu. Ama öyle zavallı,öyle bitikti. Milyonlar zavallıydı.