Seni GERÇEKTEN Sevmiyorum

Sokaklar benim evimdi. Ben kendime sokak kızı derken insanlar bana yırtık ve kirli kıyafetlerimden dolayı 'dilenci' diyordu. Fakat hiçbiri umurumda değildi. İki yıl önce hayatta ayakta durmam için gereken şartlar sağlanmadığı için bu halde olduğumu bilmeden boş boş konuşuyorlardı, yargılıyorlardı. Yaşama savaşı veriyordum ben sokaklarda. Açlıktan veya soğuktan olacaktı ölümüm belkide. İnsanların parası vardı, neden çok küçük bir yardımda bulunmuyorlardı bana? Hele o zengin züppeleri. Her birinden teker teker özenle nefret ediyordum. Gecenin bir yarısı içip zil zurna sarhoş olup rahatsız ederlerdi beni. Hepsiylede başa çıkabilmiştim şu iki yılda. İki yıldır sokaklardaydım. Yetimhane kıçıma tekmeyi basmasaydı eğer şuan sokaklarda olmayacaktım. Ve bunlarlada uğraşmak zorunda kalmayacaktım. Yinede zar zorda olsa idare ediyordum. Bir gece yarısı iki tane sarhoş beni rahatsız edene dek bir sorunum yoktu. Bu sefer sert kayaya çarpmıştım. Tekmelerim etkisizdi. Ne yapacağımı bilemiyordum..