Yeni Başlangıçlar

İnsan neden sürekli yeni başlangıçlar ile karşılaşırdı? Veya neden ben sürekli yeni başlangıçlar ile başka şeylere başlıyordum. Ne kadar güçlüymüşüm gibi gözüksemde değildim işte. Kimse ne anlıyor ne de soruyordu. O kadar mı değersizdim? Gerçi bir anne ve babanın anlamadığı,acı çektirdiği bir kızı başka birisi neden anlasındı ki..?

Babam benden gitmiş,annem ise benim için çoktan ölmüştü. Peki ben yıkılacak mıydım? Hiç sanmam. Ben el değmemiş bir inciydim ve incilerin ne kadar değerli ve güzel olduğuna deyinmeme gerek yok bence. İster ego desinler ister başka birşey. İnsan önce kendini sevip kendine özen göstermeliydi ki kendine yaptıklarını diğerleri de ona yapsın.

Ne kadar ondan nefret etsemde maalesef o da benim kardeşimdi. Peki babam onda bulup bende neyi bulamamıştı. Eğer ona benzemediğimi söylerse bu saçma olurdu çünkü her konuda ona benziyordum. Hatta annem bana nefretini kustuğu zamanlar hep hakaret olarak bunu söylüyordu. Babana benziyorsun...

Bir kız çocuğu için babası gibi olmak gurur vericiydi fakat benim için hiç öyle olmadı. Benim üzerimde lanet gibi birşeydi.. Takii o güne kadar.. Bundan sonra ipler sadece benim elimdeydi. Acıma duygusu var mıydı? Acıma ne bilmiyorum... Peki ya sevgi? Hiç sanmam... Duygularımı kontrol ediyor ve annemin hep söylediği hakareti yerine getiriyordum. Babama benzemiyor, babamın kopyası oluyordum..