İçimizdeki Psikopat

Gözlerimin önünde uzayıp giden uçsuz bucaksız masmavi deniz, etrafımdaki çam ağaçlarının yapraklarına çarpıp ses çıkaran hafif soğuk rüzgar, cıvıl cıvıl öten kuşların sesi, ağaç diplerinde rüzgar esintisiyle sallanan papatyalar insana yaşama sevinci veriyordu. Yeşil, yumuşak çimenlerin üzerinde oturmuş, doğanın huzur veren sesini dinliyor, arkadaşlarımın gelmesini bekliyordum. Her hastane çıkışı buraya gelmeme rağmen burayı ilk kez bu kadar sessiz ve huzurlu görüyordum. Bazen burada çok fazla araba geçtiği için doğanın sesini duyamasam da yalnızca buranın görüntüsü bile beni rahatlatmaya yetiyordu.