"Lavinia, ölümü çağrıştıran bir çiçektir. Benim babam, doğurken annemi öldürdüğüm için bana bu ismi koymuştu." Gözlerinde ki şaşkınlığı görüyordum, zaten o da bunu saklamak için ekstra bir çaba sarf etmiyordu. Sadece son dediklerimi kafasında tartıyor gibiydi. Gerçi bu sözlerim ona anlamsız bile gelmiş olabilirdi. Daha fazla susmak istemedi. Kurumuş olan kirazlarını birkaç saniye aralamış daha sonra diliyle yalamış, boğazını temizlemek için öksürmüştü. "Peki," dedi. Düşünerek, sanki yanlış bir şey söylemekten korkuyor gibiydi. Söylemek istiyorda, söyleyemiyormuş gibi lafı ağzında geveliyordu. "Senin adın neden Violet?" meraklı gözleri hâlâ üzerimde geziniyordu. Tereddütle sorduğu soruya henüz benim bile doğru düzgün bir cevabım yokken, nasıl kesin konuşurdum ki?
Gerçekten benim adım neden Violet?
Tek hatırladığım Lavinia iken, neden Violet?
Travmalarımdan kurtulmak için mi gereksiz bir çabaya giriyordum?
Eğer öyleyse bu kendini teselli etmek miydi?
Umrumda değildi. Eğer unutacaksam bunun teselli olması umrumda değildi.
+18
Uyarı; Hassas olanlar okumasın lütfen.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."