Οι πρωτοι μου φιλοι

Ολα ξεκινησαν στο νηπιαγωγειο οταν ολα τα κοριτσια με αγνοουσαν. Τον λογο για αυτο δεν τον εχω μαθει ακομα. Εκεινο τον καιρο μου ειχαν σημβει πολλα πραγματα τα οποια δεν μπορουσα να τα πω σε κανενα γιατι δεν ειχα φιλους ουτε για δειγμα. Ομως προς το τελος της χρονιας τα αγορια αρχισαν να με προσεχουν χωρις να το θελω. Μετα απο λιγο
καιρο τα αγορια μου ειπαν γιατι αρχισαν να με προσεχουν. Τα λογια τους δεν θα τα ξεχασω ποτε γιατι μου δινουν δυναμη ακομα και τωρα που βρισκομαστε σε διαφορετικα σχολεια. Μου ειπαν πως ημουν διαφορετικη απο τις αλλες, οτι δεν με ενδιεφερε τιποτα με τα κοριτσιστικα πραγματα και οτι οι αλλες δεν θα αντεχαν την μοναξια και τις δυσκολιες τις οποιες εχω περασει και περνω ακομη.
Τελιωνοντας το νηπιαγωγειο πηγαμε ολοι στο ιδιο δημοτικο. Εκει αρχισα να κανω παρεα μαζι με τα κοριτσια τα οποια μερικες φορες με κοροιδευαν για το ντυσημο μου,
το χαρκτηρα μου ακομα και για το κοψιμο των μαλλιων μου.