elzem

ne yapabilirdim? nasıl kaçabilirdim? hani okuldaki en zeki kız bendim lan nerde kullanamıyordum bu zekayı
siktir! koca bi siktir. olacakları tahmin edebiliyordum, saçımın dibinden tutuldum ve geriye doğru çekildim çığlık attım, yardım istedim, yalvardım ama kimse yardımıma yetişmedi. ve ben tekrar yalnızlığımda boğuldum..
hala dövmeli ve piyanistin parmaklarını andıran elleri saçımdaydı. kendine çevirdi gözlerime baktı başını sağa doğru eğdi ve sanki cansız, önemsiz bir varlıkmışım gibi beni süzdü.. kendimi boktan hissettim. dudağının köşesi şeytani bi şekilde kıvrıldı.
ve kapının önündeki korumaya seslendi.

"bu kata kimse çıkmayacak, yemek su getirilmeyecek. aksini yapan olursa vücudunu asitte eritirim"

dediği şey ile vücudumda soğuk bir esinti hissettim ve ayaklarım bir anlığına beni taşımadı. gözlerine korkarak baktım ama o duygu barındırmayan gözleri ile sanki karşısında oyuncak kız bebeği varmış gibi bakıyordu. ellerini saçımdan çekti ve ben o zamana kadar o sızıyı bile korkudan unutmuştum. saçımı yavaşça okşadı iki parmağı yanağıma geldi başını eğdi saçımı arkaya atıp boynumdan yayılan kokuyu soludu. gözlerini kapatıp gülümsediğine şahit oldum.

aniden gözlerini açtı şeytani ifadesini takındı. 1.96 boyundaki bedenini dikleştirdi bunu yaparken boynumu acıtacak derecede kaldırıp ona aşağıdan baktım. dediği şeyi duyduğum an soyutlaştım ve yaşamamayı diledim.

"vazgeçtim elzem. soyismini değiştireceğim, kardeşler konseyini toplayın!"