Keçmişin izləri

Keçərsə iz buraxar, keçməzsə yara.

Mənim yaralarım keçmədi, həmişə yaralarımı deşib qanadardım. Ona görə də həmişə yaralı olardım. Amma bilməzdim ki, yaramı açanla dəvam eyni adam olacaq.

Moskvadan döndüyüm 2-3 gün olardı, bu dəfə gəlişimin geri dönüşü olacağını da düşünmürdüm nədənsə. Sanki nəsə mənə burda qalacağımı, gedə bilməyəcəyimi deyirdi. Fikirlərimdən ayrılıb aşağı düşməyə başladım, ad günümü bu dəfə evdə qeyd edəcəkdik ailəmə.Artıq göstərişə, adama heç ehtiyac da yoxdu. Piləkənlərlə aşağı düşüb qurtarırdım ki işıqlar söndü. Bu boyda evdə işıqlar sönürdü, özdə indi. Amma yanması heç də uzun çəkmədi. Yanması ilə qarşılaşdığım mənzərə qarşısında ağzım açıq qaldı. Anamım, atamın oturduqları yerdə başına silah dayadılmışdı.

Deyəsən bu gün elə sonum olacaqdı.