Umudun Gözyaşları

İnsanlar ve hikayeler...

Birbirine yabancı bu iki kavram aidiyet içeriyordu.

Bu iki kelime köklerinde derinlik hapsediyordu.

Hikayeler insanoğlunun kutsal parçasıydı.

Hikayeler insanlara aitti.

Her birimizin hikayesi hayat ve yaşam arasında ikilemlerle dolu bir misafirdi.

Bizim bu misafirlik boyunca önümüze çıkan her koşulda kalemimizden mürekkep akıtmamız gerekir.

Mürekkebimiz toprak, kalemimiz tohum yazdığımız hikayeler ise filizlerimizdi.

Kalemin tehlikeye girdiğinde ya onu sorgusuzca teslim edersin ve bir başkasının senin kaleminden döktüğü her bir satırda figuran olursun.

Yada

O kalemi kırarsın.

Unutma kalemi kaptırmak demek toprağa ekilen tohuma ihanet.
Filizlenmek isteyen benliğinizin köklerinin kurutulmasına göz yummak demek.

Ben Talya.

Yıllarca varoluş mücadelesi veren. Karşıma çıkan tüm engellere rağmen benliğini kabul ettirmeye çalışan genç bir kadınım ben.

Kalemi eline verilmeyenlerdenim.

Ben Talya Alptekin.

Kalemimi elimden alanların hikayelerini altüst edecek o kadınım ben.