O kapı yüzüme kapandığında anladım bir şeyleri. Ne kadar seversen sev ne kadar çabalarsan çabala yetmiyordu.Senin sevgini de iyi niyetini de suistimal ediyordu.O kırılmasın, aman o üzülmesin, tamam sen yapma ben yaparım , özür dilerim tanıdık gelmiş olabilir size bu cümleler, hepsinin aslında tek bir amacı vardı;seni terk edip gitmemesi ,yalnız kalmamak, onun sevgisine muhtaç olmak ve ufacık sevgi gördüğünde onun için herşeyi göze almak.Geri dön dermiydim desemde geri dönermiydi bilmiyorum .O sadece beni terk etmemişti çekip giderken güvenimi,inancımı, aşka inancımı ,tüm umutlarımı alıp götürmüştü ve bundan daha acı olan,buna ben izin vermiştim.Ona tüm benliğimi verdiğimde bana kalan sadece yalnızlıktı...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."