MAVİ KARANLIK

"Pişman olmak günahları bağışlamaya yetseydi, tanrı cehennemi yaratmazdı."

🎈

Gözlerim hala ışığa alışamamıştı. Sanki kirpiklerimin arasına sızan kum taneleri değilde kan damlalarıydı. Kelepçelerin keskin yapısı bileklerimde minik kesiklere neden olmuştu. Birkaç kan damlası masaya damlıyordu usulca.

Karşımdaki okyanus gözlü adam dikkatlice beni izliyordu. "Kartlar. Neye göre şekilleniyor?"

Derin bakışlarından alamadım gözlerimi. Sanki biraz daha kayboldum mavilerinin arasında. Sessizliğimi bozdum. "Örgütte bulunduğun süreçte ne kadar çok kayıp verirsen o kadar artar puanın ve puanlarda sana kart kazandırır."

Sorgularcasına bana bakınca açıkladım. "Basit yaralanma yarım, yakın kayıpları 2, uzuv kayıpları 3, akıl kayıpları 4 puan."

Gözaltları günlerce uyumamışcasına mosmordu. İçten içe bunu ona yaptığıma inanmak istemiyordu. Biliyordum. Çünkü hala çaresizlikle bakıyordu bana. Bir umut ben yapmadım dememi bekliyordu.

İstediğini alamayınca mavi hareler bir kez daha benim siyahlarımı buldu. "Peki sen?" Gözlerine daha dikkatli baktım. Maviliklerinde belki de son kez boğuldum. Biliyordum, bu sefer nefesim yetmeyecekti karaya ulaşmaya. Son kulaçlarımdı bunlar. "Son kartı alacak kadar ne kaybettin?"

"Kendimi."