|Gerçek ailem kurgusu.|
Gece Aras, 17 yaşında, korkak, eğlenceli bir kızdır. Bir gün arkadaşları ile buluşmak için evden çıkar ve yürümeye başlar. Kaldırımdan yürürken su birikintisi üstünü ıslatır.
17 yıl önce ölmüş gösterilen bir kız mı? Yıllar sonra ailesini bulursa?
( Peki Gece yeni okuluna başladığında neler olucak?!)
***
" Çıksana güzelim."
"Dünya ahiret amcamsın kelimelerine dikkat et.Tamam amca tipi yok abi tipi var ,dünya ahiret abimsiz kelimelerine dikkat et! Heh şimdi oldu. Ve çıkmayacağım çünkü dışarısı hırsızlarla, mafyalarla,tacizcilerle, kavgacılarla,çikolata manyaklarıyla ve en kötüsü ön yargılı abilerle dolu. O yüzden, leave me alone with my prison!"
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."