Şizofren şair

"Görürəm yenə aktyorluğa başlamısan? " - deyə gənc bərkdən güldü. " Bir buna baxın, yazıq, necə də kövrəlib " - deyə bir başqa qız eyvandan şairi barmağı ilə işarə edərək güldü. Sonra digər insanlarda şairə söz atmağa başladı. Və onlar daha da çoxalmağa başlayırdı. Şair başını qaldırıb ağlamaqdan qızarmış olan gözlərini silib yorğun baxışlarıyla ətrafındakıları süzdü. " Nə oldu dəli? niyə susursan? yoxsa.. " - deyə həmin gənc nə isə deyirdi. Lakin şair onu dinləmirdi. Hətta o heç kəsi dinləmirdi. O bir anlıq düşdüyü bu vəziyyəti, insanların necə də qəlbsiz, necə də qəddar olduqlarını düşünməyə başladı. Lakin şair üçün ən pisi onların özünü hədələməsi deyildi. Onun bu insanlara artıq alışmağa başlaması, gələcəyin korlanmasını, insanoğlunun kor olacağını və dünyanın qəlbsizlərlə, acımasızlarla dolu olacağını düşünməyə başladı.
Və birdə o səslərin uğultuya çevrildiyini hiss etdi. Gözləri bulanıqlaşdı, və şair huşunu itirdi..