O.R.M.A.N.

Hayatın karanlığı bazen sadece kendini saklamaya yetecek kadardır. Biz ne kadar karanlıktan kaçarsak, aydınlığın gerçekleri bizi bir o kadar karanlığa sürükler.

Hayatlarının başından beri zorla karanlığa sokulmuş ve aydınlığa çıkmayı bekleyen 5 yabancı. Doğumları bile planlı olan 5 kurban. İlk başlangıçlarından bu yana ilk kez korku ile de olsa aydınlığa çıkan 5 can. Yıllar sonra herşeyin başladığı oraya geri döndüler. O an bazılarının aydınlık umudu, bazılarının ise karanlık kabusudur.

Alisa Mavi Sezer , yıllar boyu süren işkenceleri ardında bırakılmış, 20 yıl sonra kendi hayatını tekrar kurmuş. O ormanı geride bırakmıştı. Bilinmezliğin içinde bir o yana bir bu yana savruluyordu. Ta ki o komutu görene kadar. Çocukluğunda zorlu şeyler yaşatıldıktan sonra bir anda gitmelerine izin vermelerinin sebebi buydu. Hazırlanmalarını sağlamak. Yıllar boyu hiç gelmemesini istediği komut gelmişti. Sıra onlardaydı. Sahne onlarındı. Seyirciler hazırdı. Perde açılıyordu ancak tek eksik oyuncu rolünü istemiyordu. Kaçmak sahneden atlayıp kaçmak o yaşadığı perde önü hayatına son vermek demekti. Kendini birer sonsuzluğa bırakmak demekti. Ancak çocukluğunun katili olan yere, duygularını en derine gömdüğü yere, sıkı çalışmalar yüzünden ölümden döndüğü yere, hayatının karardığı yere; O.R.M.A.N'a geri dönmeyecekti, dönemezdi. Eğer dönerse içindeki vahşi çocuk intikamını almak istediğinde onu tutamazdı. Ama perde açılırken kaçamazsan katliam kimsenin sorumluluğunda değildir. Ay ışığının gösterdiği kanlardan kimse sorumlu değildir....