Kalbim Durana Dek

Allah herkesi dengine düşüreceğini söylerdi. Ben kendi dengimi bir cehennemde beklerken başka bir cehenneme düştüğümü sanmıştım. Öyle değilmiş. Melekler genelde kadın olurdu ama benim meleğim bir adamdı.

Keşke sadece kalbimden hasarlı olsaydım. Keşke tedavisi için uğraştığım tek şey kalbim olsaydı. Benimkisi bulaşıcıydı. Deniz Boran'a aşkımı verirken belayı da peşimde getirdiğimi çok geç fark ettim.

Fakat bu bize bir umut verdi. Kalbim durana dek dediğim hikayede bir başlangıç yazdı. Ben ise o hikayeyi ondan çalmıştım. Çalmak zorunda kalmıştım.
**
"Yüzüğü çıkarmamışsın?" dedim içimde parlayan ümitle. Biliyorum bu haksızlıktı, yüzsüzlüktü ama o bizim yüzüğümüzdü. Bizim sözümüzdü.

"Yani?" dedi gözlerime bakmamaya devam ederken. Bir zamanlar bana karşı kullandığı şefkatli, oyunbaz ses tonu değildi bu. Asla karşısında duracağımı tahmin edemediğim, babama karşı kullandığı o nefret tonuydu.

İçimi dolduran öfkeyle evliliğimizin ilk yıllarındaki o hırçın, söz dinlemez kıza dönüştüm. Sonuçta Deniz Boran o kıza tapmıştı değil mi? "Beni hala seviyorsun."

Aynı hiddetle verdiği cevap beni yerime mıhladı. "Ben gözleri donuk da baksa bana karşı dürüst olan Gece'yi seviyorum. O kadına olan saygımdan dolayı takıyorum bu yüzüğü. Benim sığ bir adam olduğumu düşünüp korkak gibi kaçıp giden seni değil. İşi hallolunca her şeyi eskisi gibi bulacağını sanan seni hiç değil! Seni tanımıyorum ben. Sen kimsin bilmiyorum. Elini tutmama izin veren, karanlığı cennete çeviren kadın değilsin. Bana kırık dökükken bile elinde olan ne varsa veren kadın değilsin. Benden canımı alan, sırtımdan bıçaklayansın!"

Öyleydim. Her ikisi de bendim.
**
Deniz Boran Avcı & Gece Avcı