Kelebek vadisi

Küçükken evimizin karşısında kocaman yeşillik bi alan vardı, hep oynamaya çıkardım oraya küçük kelebekler görürdüm. Benim kelebeklere olan hayranlığım o zaman başladı, her gördüğüm kelebeğin peşinden koşar, düşer kalkar onu yakalamaya çalışırdım. Sonra yakalardım bir tane manyak gibi sevinirdim =) Koşar koşar ellerimi açar bırakırdım onu, uçuşunu izlerdim. Kocaman yerde o incecik zayıf kanatlarıyla nası kafa tutardı rüzgara, savrula savrula uçardı. O kadar güçsüz ve bi o kadar güçlü. Hep onlar gibi güzel olmak onlar gibi uçabilmek istedim ama hiç onlar gibi koskoca hayatta tek basına kanat çırpmayı istemedim, onlar gibi nereye savrulacağını bilemeden sadece yaşayabilmek için kanat çırpmak istemedim... Sonra biri bana onların sadece bir gün yaşadığını söyledi. Bende dedim ki ben toplicam bütün kelebekleri odamda yaşatcam hepsini. Bir hafta boyunca her gün o yeşilliğe indim, her gün düşe kalka bi tane kelebek yakalardım sımsıkı tutardım onu avcumun içinde...